ناوه‌ڕۆك
من نەمزانی
لەسەرەتاوە نەمزانی کە تۆ بێ سۆز و وەفایت
پەیمان نەبەستن باشترە، لەوەی بیبەستی و پابەندی نەبی
دۆستان ڕەخنەیان لێ گرتم کە بۆچی دڵم بەتۆ داوە
ئەبوایە سەرەتا بەتۆیان بوتایە کە بۆچی هێندە جوانیت!
ڕۆژی بە بیابان ڕۆشتن و سەما و لە لێواری ئاو دانیشتن و تەماشایە
خۆ ئیتر لەهەموو شاردا دڵێک نەماوەتەوە کە بیبەیت!
وتبووم کە بێیت خەمی دڵت بۆ باس ئەکەم
چی باس بکەم کە خەم لە دڵ بڕوات هەر کە تۆ بێیت!
ئەی ئەوەی کە وتت: مەڕۆ بەدوای جوانەکانی دنیادا!
لەم دەریای بیر و هۆشەدا ئێمە لە کوێ و تۆ لەکوێ!1
ئەبێت مۆم لەم ماڵە بکەنە دەرەوە و بیکوژن
تا بە دراوسێکان نەڵێت کە تۆ لەماڵی ئێمەی!
دۆستان ڕەخنەیان لێ گرتم کە بۆچی دڵم بەتۆ داوە
ئەبوایە سەرەتا بەتۆیان بوتایە کە بۆچی هێندە جوانیت!
عیشق و دەروێشی و نۆکەری و سەرزەنشت
هەمووی ئاسانە، بەرگەی ناگرم باری جودایی
لە تەواوی بێ تواناییمدا، گیان تا لێوم هاتووە
کێ بە پزیشکەکەم ئەڵێت کە چەندە بێ حاڵ و بێ توانام؟
بە خەیاڵی ئەوە گیانی بێ توانامم فڕێداوەتە کۆڵانەکەتانەوە
کە بەڵکو سەگەکەت بێتە دەرەوە بە هیوای ئێسکەکانم!
من ندانستم
من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی
عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی
دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم
باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی
روز صحرا و سماعست و لب جوی و تماشا
در همه شهر دلی نیست که دیگر بربایی
گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم
چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی
ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه
ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی
شمع را باید از این خانه به دربردن و کشتن
تا به همسایه نگوید که تو در خانه مایی
دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم
باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی
عشق و درویشی و انگشت‌نمایی و ملامت
همه سهل است تحمل نکنم بار جدایی
ز کمال ناتوانی به لب آمده‌ست جانم
به طبیب من که گوید که چه زار و ناتوانم
به گمان این فکندم تن ناتوان به کویت
که سگ تو بر سر آید به امید استخوانم
سەرچاوەکان
1310 بینین
